پیش از بارداری

جنین برای تهیه کلیه موارد ضروری به مادر خود اعتماد می کند. جفت در اینجا کلید است. این اندام در رحم ایجاد می شود و مانند دروازه ای است که به مادر اجازه می دهد هر چیزی را که برای حمایت از رشد کودک لازم است بگذارد. مادر پس از خوردن غذا مواد غذایی را به گلوکز، اسیدهای آمینه، اسیدهای چرب و کلسترول تقسیم می کند که از طریق کانال ها یا ناقلین جفت به جنین منتقل می شوند. آنها انرژی و عناصر سازنده ای را که جنین در حال رشد در هنگام رشد اندام، بافت و استخوان استفاده می کند تأمین می کنند. الکترولیت های حیاتی مانند سدیم، کلرید، کلسیم و آهن از کانال های خاص خود در جفت عبور می کنند یا فقط از طرف مادر به جنین پخش می شوند.  جنین ها نیز برای رشد به اکسیژن نیاز دارند. از آنجا که ریه های آنها در معرض هوا نیست نمی توانند به تنهایی نفس بکشند. در عوض آنها به مادران خود اعتماد می کنند تا اکسیژن مورد نیاز را از طریق یک فرآیند بیوشیمیایی قابل توجه تأمین کنند.

اکسیژن در رگ های خونی شما جریان دارد:

برخی از بیوشیمی های مبتکر ریشه چگونگی حرکت اکسیژن در سراسر بدن انسان است. پروتئینی به نام هموگلوبین وظیفه جمع آوری اکسیژن در ریه‌ها و انتقال آن از طریق جریان خون به تمام بافت های شما را بر عهده دارد. هموگلوبین حاوی آهن است و مسئول رنگ قرمز خون است. از چهار زیر واحد تشکیل شده است. هر زیر واحد شامل یک اتم آهن متصل به یک ترکیب خاص به نام هم است که می تواند با یک مولکول اکسیژن تعامل داشته باشد. این یک وضعیت همه یا هیچ است. برای هموگلوبین ها در همان مجاورت میتوانند همه آنها اکسیژن را در خود نگه می دارند یا اکسیژن خود را آزاد کرده اند. این به غلظت اکسیژن در محیطی که هموگلوبین قرار دارد بستگی دارد.  وقتی نفس خوبی می کشید غلظت اکسیژن در ریه ها زیاد است. هموگلوبین موجود در منطقه اکسیژن را به طور خودکار می گیرد و سپس از طریق خون به بافتهایی با غلظت اکسیژن پایین تر منتقل می شود.

رساندن اکسیژن به جنین

جنین در معرض هوا نیست و ریه های آنها تا قبل از تولد کاملاً رشد نمی کند ، بنابراین اکسیژن یکی دیگر از لیست های طولانی است که آنها باید از طریق جفت از مادران خود دریافت کنند.

پروتئین های هموگلوبین برای عبور از جفت بسیار بزرگ هستند. هموگلوبین های مادر باید مولکول های اکسیژن موجود در کنار خود را کنار بگذارند تا اکسیژن عبور کرده و توسط هموگلوبین های جنین در طرف دیگر گرفته شود. مخمصه این است که از آنجا که همه این اتفاقات در چنین نزدیکی هایی اتفاق می افتد ، هموگلوبین ها یا باید اکسیژن را حفظ کنند یا همه آن را آزاد می کنند.

به منظور دور زدن این مشکل ، ساختار هموگلوبین جنین با هموگلوبین مادر متفاوت است . فقط با چند تغییر در اسیدهای آمینه در توالی پروتئین ، هموگلوبین جنین به خوبی به BPG متصل نمی شود ، مولکولی که به سست شدن اکسیژن از هموگلوبین بزرگسالان کمک می کند. هموگلوبین جنین میل ترکیبی بیشتری نسبت به نسخه بزرگسالان برای اکسیژن دارد.

بنابراین در رابط جفت ، جایی که BPG زیادی وجود دارد ، هموگلوبین مادر می تواند اکسیژن را از بین ببرد و هموگلوبین جنین محکم آن را نگه دارد. این فرایند امکان انتقال موثر و کارآمد اکسیژن از مادر به جنین را فراهم می کند.

کمی قبل از تولد نوزادان ، آنها مقداری هموگلوبین بزرگسالان را شروع می کنند تا وقتی تنفس می کنند ، بتوانند انتقال اکسیژن مناسب را در بدن کوچک خود انجام دهند. معمولاً با رسیدن کودک به شش ماهگی ، سطح هموگلوبین جنین بسیار کم است و تقریباً هموگلوبین بزرگسال جایگزین می شود.

کمی قبل از تولد نوزادان ، آنها مقداری هموگلوبین بزرگسالان را شروع می کنند تا وقتی تنفس می کنند ، بتوانند انتقال اکسیژن مناسب را در بدن کوچک خود انجام دهند. معمولاً با رسیدن کودک به شش ماهگی ، سطح هموگلوبین جنین بسیار کم است و تقریباً هموگلوبین بزرگسال جایگزین می شود.

منبع: theconversation